ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ανάμνηση γλυκύτατη των παιδικών μου χρόνων
η Πόλις η Επτάλοφη, της μούσας θυγατέρα.
Την τραγουδήσαν τα βουνά, την κλάψαν τα λαγκάδια
μα κείνη πάντα ήτανε και θάναι τ' όνειρό μας
η Πόλις η Ελληνική το κέντρο της ψυχής μας
μ'αυτήνα γεννηθήκαμε κι' η Ιθάκη μας αυτή'νε.
Χρόνια πολλά περάσανε και χρόνια θα περάσουν,
μα θ'άρθη εκείνη η χρονιά, η Αγια εκείνη μέρα
που πάλι ο Δικέφαλος θ'απλώσει τα φτερά του
κι' η άτυχη ημισέληνος θε να γενεί βορά του.
Θ'αρθεί κι' ο εξαδάκτυλος ντυμένος στην πορφύρα,
θα βγεί κι' από την Πόρτα του ο Αγιος Πατριάρχης,
τα ψάρια θε να πέσουνε ξανά μεσ' το τηγάνι
κι' η Θεία η Αγιά Σοφιά και πάλι θα σημάνει.
Ας ήταν Θεέ μου ν'άκανες να τα'βλεπα και γώ,
και γώ όπως όλοι Ελληνες στο μέλλον μία μέρα.
Μέρα που θ'άρθει δεν μπορεί, θ'αρθεί και θ'άναι Τρίτη
όπως εκείνη τη χρονιά την τρισκαταραμένη
μέρα που θ'άναι όμως αυτή, μέρα ευλογημένη.
Κι' αν φτάσει η ώρα του χαμού κι' η Ιθάκη δεν ζυγώνει
κάνε να φτάσουν τα παιδιά να φτάσουν οι απογόνοι
για να τελειώσει τ’ άσχημο της μοίρας το παιγνίδι
κι' ο κύκλος πια ο βάρβαρος ας έρθει για να κλείσει.